Search the Community

Βόμβες έτοιμες να εκραγούν είναι κατά τους ειδικούς οι εμπορικές αναβαθμίσεις παλαιών κτιρίων οι οποίες γίνονται χωρίς να έχουν προηγηθεί έλεγχοι στατικής επάρκειας (!). Οσοι γνωρίζουν το πρόβλημα συνηθίζουν να το περιγράφουν με επτά λέξεις: «Τρέμει το φυλλοκάρδι μας βλέποντας τόση αδιαφορία…». Ωστόσο, η βιβλική καταστροφή που προκάλεσε το πρόσφατο χτύπημα του Εγκέλαδου σε Τουρκία και Συρία αλλά και η έξαρση της σεισμικής δραστηριότητας που παρατηρείται τους τελευταίους μήνες στην Ελλάδα κάνει πολλούς, πλέον, να αναφέρονται ανοιχτά στο πρόβλημα αλλά και στους κινδύνους που εγκυμονούνται εξαιτίας των χωρίς έλεγχο αναβαθμίσεων/ανακαινίσεων… Ο πρόεδρος της Ενωσης και Ομοσπονδίας Κατασκευαστών Κτιρίων Ελλάδας Δημήτρης Καψιμάλης, μιλώντας στα «ΝΕΑ», το λέει ξεκάθαρα: «Σταματήστε τις ανακαινίσεις, αν πρώτα δεν προηγηθεί έλεγχος στατικής επάρκειας σε πολυκατοικίες που κτίστηκαν μέχρι το 1959, αλλά και για τις περισσότερες που κτίστηκαν μέχρι το 1984». Εύλογα τίθεται το ερώτημα: Πώς προέκυψε το πρόβλημα; «Τα τελευταία χρόνια αγοράζονται ολόκληρα κτίρια (πολυκατοικίες), κυρίως από ξένους επενδυτές, είτε με παλαιότητα προ του 1959, είτε της δεκαετίας του 1960 και 1970, τα οποία και ανακαινίζονται ριζικώς και εν συνεχεία μισθώνονται ή πωλούνται» επισημαίνει ο γενικός γραμματέας της Ομοσπονδίας Κατασκευαστών Κτιρίων Ελλάδας, πολιτικός μηχανικός Κωνσταντίνος Κανελλόπουλος. Εργασίες χωρίς επίβλεψη Οπως λέει «δυστυχώς οι εργασίες που πραγματοποιούνται στα περισσότερα από αυτά τα κτίρια, ενώ αφορούν ριζικές ανακαινίσεις, γίνονται χωρίς την επίβλεψη και τον έλεγχο της στατικής επάρκειας από μηχανικό, αφού οι νέοι ιδιοκτήτες τους για να πετύχουν χαμηλά κόστη δεν προβαίνουν ούτε καν στην έκδοση έστω και των κατ’ ελάχιστο απαιτούμενων εγκρίσεων εργασιών δόμησης μικρής κλίμακας». Κατά τον Κωνσταντίνο Κανελλόπουλο, «σε όλα αυτά τα κτίρια καθαιρείται μεγάλος αριθμός εσωτερικών τοιχοποιιών, αλλάζει η διαμερισμάτωση και τροποποιούνται τα στατικά φορτία των ορόφων τους. Επιπλέον γίνονται επεμβάσεις πολλές φορές στον οικοδομικό σκελετό τους με οπές που διανοίγονται στις πλάκες και στα δοκάρια τους για τροποποιήσεις ή προσθήκες κλιμάκων, τροποποιήσεις ολόκληρου του κλιμακοστασίου τους, των εξωστών τους καθώς και των διελεύσεων των ηλεκτρομηχανολογικών εγκαταστάσεων τους». Επίσης, σύμφωνα με τον ίδιο, σε πολλά δώματα πραγματοποιούνται αλλαγές χρήσης βοηθητικών χώρων που μετατρέπονται σε κύριους και ολόκληρες ταράτσες φυτεύονται και προστίθενται διάφορες κατασκευές (πέργκολες, στέγαστρα, ψησταριές και φούρνοι, πάγκοι χτιστοί, ακόμα και υδρομασάζ), προσθέτοντας ανεξέλεγκτα στατικά φορτία στα παλαιά αυτά κτίρια, θέτοντας έτσι σε κίνδυνο τη στατική και αντισεισμική αντοχή τους. Προσοχή στη σεισμική ασφάλεια «Εδώ και πολλά χρόνια έχουμε επισημάνει ότι η κάθε επέμβαση σε παλαιά κτίρια πρέπει να γίνεται με μεγάλη προσοχή, μετά απόειδική μελέτη και με ιδιαίτερη επιμέλεια» τονίζει μεταξύ άλλων ο ακαδημαϊκός, μέλος της Ευρωπαϊκής Ακαδημίας Επιστημών και Τεχνών και ομότιμος καθηγητής στο Εθνικό Μετσόβιο Πολυτεχνείο Παναγιώτης Καρύδης. «Και αυτό διότι από παλιά είχε ξεκινήσει να γίνεται επέκταση καθ’ ύψος (με την προσθήκη ορόφων) ή/και με επέκταση της κάτοψης σε παλαιά κτίρια όπου εκ των υστέρων δόθηκε από την πολιτεία η δυνατότητα αύξησης των συντελεστών εκμετάλλευσης των οικοπέδων». Οπως τονίζει, σχετικά πρόσφατα όμως, παρατηρείται σημαντική οικοδομική δραστηριότητα και για τη χρηστική αναβάθμιση – εμπορική εκμετάλλευση παλαιότερωνκαι μάλιστα πολυώροφων κτιρίων για βραχυχρόνιες μισθώσεις, για μετατροπή σε κτίρια γραφείων κ.λπ. Σ’ αυτήν την περίπτωση διακρίνουμε δύο κατηγορίες πολυώροφων κτιρίων στα οποία επιχειρούνται τέτοιου είδους επεμβάσεις: Α) Η πρώτη και πολυπληθέστερη κατηγορία είναι αυτή των παλαιών πολυκατοικιών, οι οποίες βρίσκονται, κυρίως, στα παλαιά παραδοσιακά κέντρα οικιστικών περιοχών. Η περίοδος ανέγερσής τους στην οποία αναφερόμαστε είναι η προ του 1985, κατά την οποία έχει ανοικοδομηθεί το 78% του δομικού πλούτου της χώρας μας. Σε αυτή την περίοδο, δηλαδή πριν από τον πρώτο Ελληνικό Αντισεισμικό Κανονισμό (αυτός τέθηκε σε ισχύ το 1959) το 30% και στην περίοδο 1959 – 1985 το 48% του δομικού πλούτου της χώρας. Η περίοδος (1959 – 1985) συνέπεσε με τη ραγδαία ανάπτυξη της χώρας με τη συνεπακόλουθη ταχύτατη ανέγερση των πολυκατοικιών με το σύστημα της αντιπαροχής. Ο τρόπος δόμησής τους ήταν με σκελετό από οπλισμένο σκυρόδεμα με υποστυλώματα σε σχετικά μικρές αποστάσεις το ένα από το άλλο και διαχωριστικούς τοίχους από τουβλοδομές. Σύμφωνα με τον Παναγιώτη Καρύδη, κατά τα πρώτα 10 -15 χρόνια αυτής της περιόδου, όπως και της προηγούμενης περιόδου (της προ του 1959), ακόμη περισσότερο, οι εν λόγω τουβλοδομές ήταν στιβαρές, αρκετά πυκνές, καλοχτισμένες με γερά τούβλα από καλούς και έμπειρους μαστόρους. Πολλαπλασιάζονται τα φορτία Β) Η δεύτερη κατηγορία αναφέρεται σε ακόμη παλαιότερα κτίρια από τοιχοποιία και με ξύλινα πατώματα. «Και σε αυτά τα κτίρια οι σύγχρονες επεμβάσεις για τους ίδιους λόγους που αναφέρθηκαν, πολλές φορές, είναι εξίσου βάναυσες και επικίνδυνες αν δεν εκτελούνται έπειτα από ειδική μελέτη και ιδιαίτερα επιμελημένη εκτέλεση» συνεχίζει. Γιατί; Επειδή, μεταξύ άλλων, πολλαπλασιάζονται τα φορτία σε κάθε όροφο. Επιπλέον, σε ό,τι αφορά τα ξύλινα πατώματα, με την κατεδάφιση των διαχωριστικών τοίχων καταστρέφονται οι επί δεκαετίες υπάρχουσες στηρίξεις των πατωμάτων όπως και οι θέσεις στις οποίες επιβάλλονται οι μόνιμες φορτίσεις από τους τοίχους του ίδιου του ορόφου. Ετσι, διαταράσσεται η υπάρχουσα στήριξη και στατικότητα του πατώματος, δημιουργείται κινητότητα αυτού και μειώνεται σημαντικά η ευεργετική λειτουργία που παρείχε στο κτίριο για την αντιμετώπιση των σεισμικών φορτίσεων. Ασπίδα σεισμικής προστασίας «Οι τοιχοποιίες συνέβαλαν ουσιαστικά στην αντισεισμική συμπεριφορά των αντίστοιχων κατασκευών. Αποτελούσαν την πρώτη ασπίδα σεισμικής προστασίας, εφόσον αυτές ήταν εξίσου συνεχείς μέχρι και το ισόγειο – θεμέλια. Θεωρώ ότι παρ’ όλον ότι ο σκελετός υπολογιζόταν με αρκετά μειωμένους σεισμικούς συντελεστές (σε σχέση με ό,τι ισχύει σήμερα), λόγω ακριβώς της ύπαρξης των εν λόγω τοιχοποιιών, η σεισμική συμπεριφορά των πολυκατοικιών της περιόδου αυτής αποδείχθηκε αρκετά ικανοποιητική» συμπληρώνει. «Εύκολα λοιπόν μπορεί να αντιληφθεί ακόμη και ο μη ειδικός ότι αν αφαιρέσουμε τις εν λόγω τοιχοποιίες και δεν τις αντικαταστήσουμε με τα κατάλληλα στοιχεία που να παρέχουν τις αντίστοιχες δυσκαμψίες και αντοχές (πράγμα για το οποίο διατηρώ επιφυλάξεις αν υλοποιείται παντού), αποδεκατίζουμε το παρεχόμενο επίπεδο σεισμικής προστασίας που υφίσταται» συνεχίζει ο ακαδημαϊκός, μέλος της Ευρωπαϊκής Ακαδημίας Επιστημών και Τεχνών και ομότιμος καθηγητής στο Εθνικό Μετσόβιο Πολυτεχνείο. Και συμπληρώνει: «Παρόμοιο πρόβλημα υπάρχει, για να μην πω ότι είναι ακόμη χειρότερο, με το να κατεδαφίζονται κατά τον ίδιο τρόπο οι τοιχοδομές μόνο σε κάποιον ενδιάμεσο όροφο. Ετσι, δημιουργείται το φαινόμενο της ασυνέχειας της καθ’ ύψος δυσκαμψίας του κτιρίου. Αυτή η δημιουργούμενη ασυνέχεια είναι βλαπτική τόσο για το ίδιο το κτίριο, όσο και για τα γειτονικά του, τα οποία τότε κτίζονταν σε πλήρη επαφή το ένα με το άλλο». Καλύπτοντας τα κτίρια Σύμφωνα με τον Παναγιώτη Καρύδη, πέραν αυτών, για λόγους αισθητικούς ή ακόμη και χρηστικούς, καλύπτονται με επενδύσεις τα φέροντα στοιχεία του κτιρίου όπως είναι τα δοκάρια και τα υποστυλώματα, χωρίς προηγουμένως να επισκευάζονται ή να συντηρούνται καταλλήλως, ανεξαρτήτως από τη δομική κατάσταση στην οποία αυτά βρίσκονται (π.χ. αν ο σιδηροπλισμός τους είναι διαβρωμένος ή αν υπάρχουν ρωγμές). Πού έγκειται το πρόβλημα; «Με αυτές τις επενδύσεις, οι οποίες κατά κανόνα είναι ελαστικές, δεν είναι δυνατόν να παρουσιαστεί στην ορατή επιφάνειά τους η οποιαδήποτε κατάσταση (ρηγμάτωση, διάβρωση, κ.ά.)» υποστηρίζει. Μεγαλύτερο το κόστος σε περίπτωση σεισμού «Οι δαπάνες της προσεισμικής ενίσχυσης είναι για την κοινωνία μικρότερες απ’ ό,τι είναι η συνολική οικονομική συνέπεια μιας σεισμικής καταστροφής που μπορεί να γίνει ύστερα από πολλά χρόνια» λέει μιλώντας στα «ΝΕΑ» ο ομότιμος καθηγητής στο Εθνικό Μετσόβιο Πολυτεχνείο (ΕΜΠ) Θεοδόσης Τάσιος. Οπως λέει, θα πρέπει να υπάρχει μια συγχρηματοδότηση γι’ αυτές τις δαπάνες. Γιατί; Επειδή, όπως λέει, το Δημόσιο έτσι κι αλλιώς θα δαπανήσει αβάσταχτα ποσά στο μέλλον έπειτα από μια ενδεχόμενη σεισμική καταστροφή. Τι πρέπει να γίνει… Σύμφωνα με τον Παναγιώτη Καρύδη δύο πράγματα πρέπει να γίνουν: Πρώτον, προτού γίνει η οποιαδήποτε τέτοιου είδους επέμβαση σε κτίριο κτισμένο πριν από το 1985, να προηγείται μελέτη σεισμικής επάρκειας με πλήρη δομική αποτύπωση και, δεύτερον, να δοθεί η δυνατότητα της κατασκευής στις πιλοτέςτων πολυκατοικιών κατάλληλων στοιχείων δυσκαμψίας και αντοχήςόπου αυτό αποδεικνύεται ότι απαιτείται κατόπιν ειδικής μελέτης. Τα στοιχεία αυτά θα πρέπει να είναι έτσι μελετημένα και κατασκευασμένα ώστε να περιορίζονται μόνο στον χώρο της πιλοτής και, ενδεχομένως, του αντίστοιχου υπογείου αν αυτό υπάρχει. Προκόπης Γιόγιακας Εφημερίδα “Τα Νέα” View full Άρθρου

Το πρόσφατο τραγικό γεγονός του καταστροφικού σεισμού στην Τουρκία και τη Συρία αναζωπύρωσε πάλι τις συζητήσεις για την επάρκεια των κατασκευών στο ενδεχόμενο σεισμού μεγάλου μεγέθους. Ακούστηκαν πάλι τα συνήθη για τα αναμενόμενα μεγέθη σεισμών και τη σεισμική επάρκεια κτιρίων στον ελλαδικό χώρο με τις συνήθεις αλήθειες ή υπερβολές που, ακριβώς όπως και στην πανδημία, ορίζονται ως τέτοιες μόνο από σχετικά στατιστικά μεγέθη και επίπεδα ασφάλειας. Όπως σε κάθε ενδεχόμενη καταστροφή, έτσι και στην περίπτωση του σεισμού ισχύουν τα λεγόμενα ελάχιστα αποδεκτά επίπεδα ασφάλειας πάνω σε κάθε τεχνικό έργο ή αντιμετώπιση κινδύνου που εξαρτώνται από: 1) την οικονομία της κάθε χώρας ή περιοχής. 2) την παρελθούσα δράση του κινδύνου σε όσο μεγαλύτερο χρονικά εύρος μπορεί αυτή να μετρηθεί και άρα να υφίστανται δεδομένα. 3) την ψυχολογική αποδοχή των πολιτών της χώρας πάνω στα δυσμενή αποτελέσματα της δράσης. Εδώ υπεισέρχεται η αξία της ζωής με βάση την κουλτούρα της χώρας. Δεν είναι για παράδειγμα ίδια η αξία της ζωής σε μια χώρα που έχει συνηθίσει στους πολέμους ή που η κουλτούρα της κυριαρχείται από την πεποίθηση της μετενσάρκωσης ή τη φανατική πίστη στη μετά θάνατον ζωή. 4) την πληθώρα και ευκολία υλικών της περιοχής ή χώρας. Για παράδειγμα στην Κουάλα Λουμπούρ της Μαλαισίας έσπασαν το τότε ρεκόρ ύψους με μπετονένιους δίδυμους πύργους και δεν προτιμήθηκε η χαλύβδινη λύση καθώς στη χώρα υπάρχει φθηνό σκυρόδεμα. Τραγικά κουτή λύση αν θέλετε τη γνώμη μου δεδομένης της γέφυρας που τα ενώνει και απαιτεί επιπλέον ελαστικότητα αλλά και του ύψους φυσικά και η οποία κόντεψε να αποδειχθεί καταστροφική οικονομικά καθώς στα μισά του έργου κατάλαβαν ότι χρησιμοποιούσαν λάθος ποιότητα μπετόν και έπρεπε να ληφθούν μέτρα ή να κατεδαφιστεί ότι ήδη είχαν φτιάξει. Όλα τα παραπάνω υπεισέρχονται απόλυτα στον υπολογισμό των κατασκευών, κτιριακών ή άλλων όπως γέφυρες ή λιμενικά έργα καθώς αυτό που θα πρέπει να κατανοήσουμε είναι ότι μιλάμε για επιστήμη πολιτικού μηχανικού και όχι για τέχνη κι αυτό αποτυπώνεται στους κανονισμούς και υπολογισμούς επακριβώς. Δεν υπάρχει πλέον τίποτα τυχαίο στον γενικό σχεδιασμό ενός σοβαρού δυτικού κράτος και τελικά στον υπολογισμό της στατικής επάρκειας των έργων στην εποχή που αυτές γίνονται με υπολογιστικά συστήματα δεκάδων χιλιάδων ευρώ με την χρήση πεπερασμένων στοιχείων. Ακόμα και αυτό που ο λαός πολλές φορές αποκαλεί «φιλότιμο» υλικού (κυρίως για το σκυρόδεμα) εμείς το αποκαλούμε συντελεστή ασφαλείας της απόκρισης του υλικού σε δράση ή φόρτιση ή συνδυασμό δράσεων και φορτίσεων. Όταν λοιπόν οι κρατικοί και οι επιστημονικοί φορείς συναποφασίζουν να θέσουν τα κατώτερα όρια σε κάθε περιοχή για το σχεδιασμό των κατασκευών θα πρέπει να είστε βέβαιοι ότι δεν υπάρχει απολύτως τίποτα το τυχαίο στους κανονισμούς αυτούς. Ακριβώς όσο επιβάλει το κράτος να αντέξει θα αντέξει για τους σεισμούς και άλλες φυσικές καταστροφές με δεδομένη μια καλή κατασκευή αλλά και ένα καλό έδαφος το οποίο καλό θα ήταν να ελέγχεται από ειδικούς προ της κατασκευής και να θεσμοθετηθεί ο έλεγχος που θα ρίξει και το κόστος του ελέγχου αλλά θα βοηθήσει από λίγο έως απόλυτα. Είδαμε επί του προκειμένου όλοι πρόσφατα την πολυκατοικία που κατέρρευσε λόγω σαθρού εδάφους στην Τουρκία παρά την πολύ χοντρή γενική κοιτόστρωση «ραντιέ» που διέθετε. Θέλεις δεν θέλεις πρέπει να κατασκευάσεις αυτό που πρόκειται να κατασκευάσεις εφαρμόζοντας κατ’ ελάχιστο αυτούς τους κανονισμούς αλλιώς φέρεις ισόβια ευθύνη ως ιδιοκτήτης. Οι μηχανικοί το ξέρουν καλά αυτό και στην Ελλάδα το εφαρμόζουν αυστηρότατα και αυτοί με ισόβια αστική και ποινική ευθύνη. Με τα συνήθη σεισμικά δεδομένα του ελλαδικού χώρου οι συνήθεις συμβατικές κατασκευές πλέον ανεγείρονται με εξαιρετικά υψηλά στάνταρ οπλισμού και με την φιλοσοφία του να μην καταρρεύσουν σε ένα μη συνηθισμένο σεισμό. Ακόμα ωστόσο το κράτος υπολείπεται στο σχεδιασμό καθώς θα πρέπει να επιβάλλει κάποια standards που θα μπορούν να ακολουθηθούν οικονομικά από το σύνολο των πολιτών και όχι μόνο από τα μεσαία και πιο ανώτερα στρώματα. Ο σεισμός της Αθήνας για παράδειγμα ή ο προηγούμενος της Κεφαλλονιάς υπερέβησαν κατά πολύ τα δεδομένα επιταχύνσεων σχεδιασμού που επιβάλλει το κράτος. Ακόμα και τα νέα δεδομένα πχ στην Αθήνα που επιβλήθηκαν μετά το σεισμό του 99 υπολείπονται αυτών που παρατηρήθηκαν. Τι γίνεται λοιπόν με αυτούς που θέλουν το κάτι παραπάνω από αυτά που ορίζει το κράτος και μπορούν να το πληρώσουν; Μήπως υπάρχει κάποια λύση η οποία δεν κοστίζει πολύ περισσότερο αλλά ίσως μερικές φορές να είναι και πιο συμφέρουσα; Και αν υπάρχει τέτοια λύση γιατί δεν την προτιμούν οι περισσότεροι; Υπάρχει τέτοια λύση. Αυτή είναι η χρήση χαλύβδινου σκελετού που κυρίως σε πολυώροφα κτίρια, σε κτίρια μεγάλων ανοιγμάτων, και σε επεκτάσεις καθ’ ύψος πρέπει να θεωρείται πανάκεια. Τα τελευταία 20 με 30 χρόνια η λύση αυτή κερδίζει έδαφος και προτιμάται συχνότερα κυρίως με την εξοικείωση των μηχανικών που ενώ συνήθιζαν να προτείνουν τη συμβατική λύση, κάποιος στην πορεία τους ζήτησε μια χαλύβδινη κατασκευή και έτσι παρά το μπορεί πολλοί να ξεκίνησαν «στου κασίδα το κεφάλι» τελικά βελτιώθηκαν και κάνουν πιο σωστές κατασκευές. Βοήθησαν και κάποιοι fabricators χαλύβδινων σκελετών που κατασκεύαζαν σκελετό κυρίως για βιομηχανικούς χώρους και δώσαν σε μη εξειδικευμένους μηχανικούς τις πρώτες μελέτες και κατευθύνσεις. Να πούμε βέβαια εδώ ότι καλό θα είναι να απευθύνεται κάποιος σε έναν εξειδικευμένο μηχανικό γενικά κυρίως σε δύσκολους τομείς όπως αυτός των χαλύβδινων κατασκευών ή να επιβάλλει στον μηχανικό του να κάνει το ίδιο και να μη προσπαθήσει να κατασκευάσει χωρίς εξειδικευμένο σύμβουλο μελετητή και κατασκευαστή. Θα πρέπει και ο ίδιος ο μηχανικός να κάνει το ίδιο για να μη βρεθεί εκτεθειμένος απέναντι στον πελάτη που θα ζητήσει προσφορά από διάφορους κατασκευαστές που θα του εκθέσουν τυχόν προβλήματα της μελέτης -με πρώτο και συνηθέστερο αυτό του υπερβολικά βαρέως σκελετού- και φυσικά θα τα χρεώσουν παραπάνω. Γιατί όμως τα κτίρια αυτά είναι πιο αντισεισμικά. Επιγραμματικά επειδή φέρουν ελαστικό και πιο ελαφρύ σκελετό ο οποίος αποκρίνεται άριστα στο σεισμό, έχουν ελαφρύτερους ολόσωμους τοίχους που δεν καταρρέουν αλλά και δεν έχουν εκπλήξεις στην κατασκευή. Με λίγα λόγια ότι μελετήσεις αυτό και τελικά παίρνεις δεδομένων των απαραίτητων αλλά απλών ελέγχων στο εργοτάξιο με οπτικό και μηχανικό έλεγχο στα σφιξίματα βιδών και παξιμαδιών και τις κλίσεις της οικοδομής καθώς και στα πιστοποιητικά του σκελετού που απαιτούμε πάντα και για ένα ευνομούμενο κράτος θεωρούμε ότι είναι άψογα. Δεν υφίσταται εδώ λοιπόν το άγχος για την ποιότητα σκυροδέματος, τις αποστάσεις και το είδος των οπλισμών κυρίως ή ακόμα και αυτό του να ξεπέσει κάποιο κουτάκι από μπύρα στο μπετόν από έναν μερακλή εργάτη. Δεν υφίσταται επίσης θέμα κάποιος να κόψει κολώνα ή δοκάρι για να περάσει δίκτυα. Όχι ότι δεν θα είχα ικανό κάποιον κατσαπλιά μάστορα να το κάνει και αυτό αλλά απλά είναι μικρότερα τα μεταλλικά στοιχεία και δεν στέκονται εμπόδιο και επιπλέον είναι και δύσκολο να κοπούν. Επιπλέον οι ιδιοκτήτες σύμμεικτων κτιρίων έχει παρατηρηθεί ότι είναι καλύτερου επιπέδου γενικά και προσέχουν περισσότερο το κτίριο και όσους εμπλέκονται σε αυτό. Ξεκάθαρα η σύμμεικτη λύση είναι η μόνη ασφαλής απάντηση για το σεισμό κυρίως σε κτίρια από 2 ή 3 ορόφους και πάνω και αυτό δυστυχώς δεν έχει ακουστεί από αρμόδιους καθηγητές και σεισμολόγους όσο έπρεπε, αν και μερικοί ψέλλιζαν ενίοτε εν τη ρύμη του λόγου τους κάποια αναφορά μετά από κάποιο σεισμό αλλά και αυτό σπανίως. Και ειλικρινά δεν μπορώ να αντιληφθώ την έλλειψη αναφοράς όταν όλοι αυτοί ξέρουν πάρα πολύ καλά με τα ταξίδια τους σε περιοχές που επλήγησαν από μεγάλους σεισμούς) ότι τα κτίρια χαλύβδινου σκελετού σχεδόν δεν υφίστανται βλάβες. Ιδίως σε περιοχές όπου τα προαναφερόμενα ελάχιστα αποδεκτά επιπέδα ασφάλειας είναι σε ψηλά επίπεδα (πχ Ιαπωνία, Νέα Ζηλανδία, Καλιφόρνια) που δέχονται σεισμούς πάνω από 7 Ρίχτερ πιο συχνά ο χάλυβας έσωσε δεκάδες χιλιάδες ζωές και περιουσίες. Δεν νομίζω λοιπόν ότι αποτελεί ταμπού εν έτει 2023 να το αναφέρουν στον κόσμο όταν βγαίνουν στα κανάλια φυσικά και με το disclaimer ότι μπορεί να αποδειχτεί ακριβότερη λύση ή ότι απαιτεί κάποια περισσότερη προσοχή στην πυραντοχή του σκελετού. Είναι όμως ακριβότερη λύση; Η σωστή απάντηση είναι « υπό προϋποθέσεις ίσως και όχι» και δεν αναφέρομαι στην οριακή περίπτωση καταστροφικού σεισμού όπου δεν είναι μόνο οικονομικότερη λύση σκελετού αλλά προστατεύει -εκτός από τις ζωές και επιχειρήσεις- και το υπόλοιπο κτίριο που δεν είναι φυσικά μόνο σκελετός. Ούτε πάλι αναφέρομαι στην υπόθεση του ακριβού εργολάβου σκυροδεμάτων που ενίοτε μπορεί να χρεώνει και 200% πάνω στο κόστος υλικών και εργασιών. Αναφέρομαι στην εξιδανικευμένη περίπτωση όπου ο ίδιος εργολάβος επιχειρεί να κατασκευάσει με τέλειες μελέτες το ίδιο κτίριο. Στην περίπτωση αυτή λοιπόν με χάλυβα έχουμε εξοικονόμηση πολλών μηνών στα πολυώροφα κτίρια αλλά και σοβαρού κόστους καθώς όσο ψηλώνει ένα κτίριο τόσο πιο συμφέρουσα καθίσταται η λύση του χάλυβα, στα κτίρια με μεγάλα ανοίγματα και σε λύσεις industrial αισθητικής όπου ο χάλυβας εντάσσεται στον σχεδιασμό του χώρου και σε «πανωσηκώματα» όπου η συμβατική λύση «πετάει εκτός» τη μελέτη στον ΚΑΝ.ΕΠΕ. (κανονισμός επεμβάσεων) που πλέον είναι ο πιο αυστηρός στην ΕΕ. Τέλος σε πανωσηκώματα με εξωσκελετό είναι η καλύτερη και οικονομικότερη λύση, καθώς όχι μόνο είναι ευκολότερη και φθηνότερη από την ενίσχυση που επιβάλει ο ΚΑΝ.ΕΠΕ. αλλά μας δίνει και την δυνατότητα επιπλέον ορόφων αν το επιτρέπει ο συντελεστής δόμησης αλλά το απαγόρευε η παλαιότητα του κτιρίου, αλλά και μελλοντικού συμπληρώματος των υποκείμενων ορόφων αν κάποτε αποφασιστεί να κατεδαφιστεί προσεκτικά το συμβατικό αρχικό κτίριο. Αυτό βέβαια με την προϋπόθεση της πρόβλεψης στον σχεδιασμό των υποστυλωμάτων και θεμελίων. Ακόμα σε ισόγεια με τις νέες αρχιτεκτονικές απαιτήσεις σε φόρμες που εντάσσουν το πατάρι (με δώρο υπό προϋποθέσεις τα τετραγωνικά του πλέον στον συντελεστή) στον χώρο και την κεκλιμμένη στέγη για να υποδεχθεί φωτοβολταϊκά πάνελς η οποία συνήθως έχει μεγάλο άνοιγμα. Επίσης στα σύμμεικτα κτίρια έχουμε εξοικονόμηση χώρων από τις μεγάλες κολώνες και τα τοιχία που πλέον αντικαθίστανται από μικρότερα, ακόμα και λιγότερα, υποστυλώματα ή διπλά υποστυλώματα με αντιανέμια αντίστοιχα. Μια σοβαρή αντισεισμική θωράκιση στα σύμμεικτα έρχεται και από τις τοιχοποιίες που αποτελούνται κατά βάση από ολόσωμους τοίχους χωρίς τούβλα και επιχρίσματα και οπότε αντιστέκονται πολύ καλύτερα στον σεισμό πολλές φορές ακόμα και σωτήρια. Η υποχρεωτική χρήση τους λόγω της ελαστικής απόκρισης των σύμμεικτων κτιρίων στον σεισμό μας φέρνει άψογα αποτελέσματα από ίδιο τον τοίχο που μπορεί να αποτελέσει θανατηφόρο κίνδυνο σε σεισμό αν αποτελείται από τούβλα αλλά και στον σχεδιασμό καθώς οι τοίχοι αυτοί -συνήθως ξηράς δόμησης με θερμοπρόσοψη- αποτελούν μια ελαφρά λύση που πρέπει να λαμβάνεται υπόψη στον στατικό υπολογισμό του κτιρίου και να δίνει επιπλέον όφελος αποφόρτισης στον σκελετό και τα θεμέλια. Δεδομένου και του ΚΕΝΑΚ που πλέον είναι αυστηρότατος μπορούμε με μεγαλύτερα πάχη να πάρουμε τις απαιτούμενες μονώσεις και χωρίς επιβάρυνση στο ωφέλιμο εμβαδό αφού οι τοίχοι άνω των 6 εκ. δεν μετράνε στη δόμηση. Αν ο χρόνος επίσης δεν είναι πρόβλημα για τον ενδιαφερόμενο μπορεί να κάνει χρήση πλακών συμβατικής λύσης και μόνο κυρίως φορέα μεταλλικού που μας δίνει επιπλέον οικονομία (έναντι πλακών με λαμαρίνα σκυροδέματος και πυκνότερη διαδοκίδωση κάτωθι αυτής) χωρίς σεισμική επιβάρυνση καθώς οι πλάκες δεν θεωρούνται επικίνδυνες στον σεισμό. Σε αυτή τη λύση ωστόσο οι σκάλες θα πρέπει να είναι μεταλλικές για την καλύτερη απόκριση σε ακραίες συνθήκες και φυσικά για τη μεγαλύτερη ταχύτητα κατασκευής και οικονομία. Όλα αυτά συν τα ελαφρύτερα θεμέλια και το χαμηλότερο ΙΚΑ ή τις εξωτερικές σκάλες κινδύνου που κατεβάζουν το συνολικό κόστος και χρόνο καθώς στα σύμμεικτα κτίρια ανεγείρονται ταυτόχρονα με τον κύριο φορέα, κάνουν τα σύμμεικτα κτίρια από μη απαγορευτικά έως συμφέροντα για όσους θέλουν να ξεμπερδέψουν μια και καλή με το πρακτικό αλλά και ψυχολογικό πρόβλημα του σεισμού. Για να ξέρουμε και για τι μιλάμε βέβαια οι λύσεις με χαλύβδινο σκελετό με σωστή μελέτη ξεκινάνε -με τις τωρινές αυξημένες τιμές- από το 200-250 € το τετραγωνικό μέτρο για τον σκελετό και τις πλάκες (disclaimer εδώ: μιλάμε για μελέτη-κατασκευή ή έστω κατασκευή με σωστή μελέτη και ανάληψη εργολαβικά του κτιρίου από μία εταιρία και όχι όταν θα πάει ο υποψήφιος πελάτης να μοιράσει τις δουλειές όπου μεμονωμένα ο σκελετός θα κοστίζει έως και τα διπλά). Ακόμα λοιπόν και αν υπάρχει διαφορά με την συμβατική λύση αυτή θα είναι στα επίπεδα ενός καλού κεραμεικού πλακιδίου ή δρύινου πατώματος. Αν αυτά τα ποσά είναι απαγορευτικά για να έχει κάποιος το κεφάλι του ήσυχο για πάντα από σεισμούς τότε τι μπορώ να προσθέσω επί του θέματος; Η λύση του χαλύβδινου σκελετού με τα χρόνια έχει περάσει σοβαρά στους έλληνες παρά τις διαφορές κόστους προς τα πάνω κυρίως από βαριές και κακές μελέτες ή από κτίρια που εμπλέκονται άλλοι εργολάβοι από τον μηχανικό αδείας. Πλέον τελευταία παρατηρείται και μία στροφή στην αγορά τέτοιων κτιρίων και διαμερισμάτων η οποία ομολογουμένως είχε ένα θέμα αποδοχής τα προηγούμενα χρόνια. Σε αυτό βοήθησαν και οι αλλοδαποί ή έλληνες του εξωτερικού που έχουν συχνά πιο μεγάλο budget και αγοράζουν ακριβότερα διαμερίσματα και οι οποίοι είναι περισσότερο εξοικειωμένοι με τον χάλυβα τον οποίο μάλιστα και επιζητούν πολλές φορές σε αντίθεση με τους έλληνες που ακόμα θέλουν «γερό μπετό και κανονικό κτίριο όχι προκάτ». Από τα 22 χρόνια που δραστηριοποιούμαι στον χώρο αποκλειστικά των μεταλλικών και σύμμεικτων κτιρίων τα 15 περίπου βρίσκεται η ιστοσελίδα μου στην πρώτη ή στις πρώτες θέσεις αναζήτησης στο Google. Ως εκ τούτου έχω την ευχή και την κατάρα να είμαι πάμπολλες φορές εκείνος από τον χώρο που ακούει ότι δεν μπορεί να φανταστεί κανείς για τις λύσεις αυτές και γενικά για την οικοδομή. Το γενικό συμπέρασμα είναι ότι σαν λαός μας σώζουν οι μηχανικοί μας που μας κρατάνε σε σοβαρά επίπεδα ποιότητας. Αν αφηνόμασταν πιο ελεύθεροι να ξεδιπλώσουμε το ελευθεριακό ταμπεραμέντο μας που μας διακρίνει ως λαό, θα θρηνούσαμε πάμπολλες τραγωδίες. Δεν είμαι επ ουδενί συντεχνιακός αλλά μπορώ λίγο να περηφανεύομαι για τον κλάδο που αγόγγυστα ακούει τα πάντα και πέρασε όσα πέρασε στην κρίση βιώνοντας επίσης αγόγγυστα την πρώτη και απόλυτη απελευθέρωση επαγγέλματος στη χώρα με την (ορθή μακροπρόθεσμα) κατάργηση των ελάχιστων αμοιβών, αντέχοντας, παραμένοντας και περιμένοντας την έξοδο από την κρίση για να δώσει τώρα λύσεις στην ανάπτυξη που δεν υφίσταται χωρίς την οικοδομή. Θα ήταν καλό λοιπόν για όλους και για τον κλάδο να αγκαλιάσει αυτή τη μέθοδο κατασκευής περισσότερο αν και όπως προείπα τα τελευταία χρόνια έχει κάνει μεγάλα βήματα στον τομέα αυτόν. Σε κάθε περίπτωση πάντως θα πρέπει οι υποψήφιοι ιδιοκτήτες να αξιολογούν καλύτερα τις οικονομικές τους δυνατότητες και τους κανονισμούς πριν κατασκευάσουν κάποιο κτίριο, ιδίως σε επικίνδυνες σεισμικά περιοχές. Ακόμα και αν δεν επιλέξουν χαλύβδινο σκελετό θα πρέπει να γνωρίζουν ότι μπορούν και θα πρέπει να ζητήσουν από τον μελετητή τους να ενισχύσει το κτίριό τους αντισεισμικά περισσότερο από όσο επιβάλει το κράτος και οι φορείς του με τους -ίσως μετριοπαθείς για αυτούς- κανονισμούς. * Ο Γιώργος Β. Βελτσίστας είναι διπλωματούχος πολιτικός μηχανικός του πολυτεχνείου Πατρών που τα τελευταία 22 χρόνια δραστηριοποιείται αποκλειστικά στο χώρο των μεταλλικών και σύμμεικτων κτιρίων πηγή liberal.gr View full Άρθρου

Δήλωση συμμετοχής στο: zoom.us “H κατασκευή του ΑΝΤΙΣΕΙΣΜΙΚΟΥ σκελετου ενός πραγματικού κτιρίου” Απευθύνεται σε Αρχιτέκτονες, Πολιτικούς Μηχανικούς, Εργολάβους και Τεχνίτες Μόνο με κατασκευαστικά παραδείγματα Χωρίς εξισώσεις Μια ώρα παρουσίασης Μια ώρα Q&A ΔΩΡΕΑΝ αλλά ΑΠΑΙΤΕΙΤΑΙ Προεγγραφή

Επαναπαυόμαστε, γιατί θεωρούμε ότι έχουμε καλύτερες κατασκευές από την Τουρκία. Οσο κι αν αυτό αντικειμενικά ισχύει, δεν πρέπει να ξεχνάμε ότι βρισκόμαστε σε μια «γειτονιά» με υψηλή σεισμικότητα. Οι καταστροφές στην Τουρκία και στη Συρία πρέπει να αποτελέσουν το έναυσμα για μια «επανεκκίνηση» της αντισεισμικής πολιτικής στη χώρα μας, η οποία έχει με τα χρόνια ατονήσει. Αυτά σημειώνει ο ακαδημαϊκός, πολιτικός μηχανικός, αρθρογράφος και συγγραφέας Θεοδόσης Τάσιος στην «Κ», δηλώνοντας συντετριμμένος από τις εικόνες της καταστροφής. Κανένας αντισεισμικός κανονισμός δεν θα μπορούσε να αντέξει το θηριώδες μέγεθος αυτού του σεισμού, επισημαίνει και ζητεί να αυξηθεί άμεσα η βοήθεια από την Ελλάδα προς την Τουρκία. «Ο σεισμός χτυπάει τον φτωχό», αναφέρει. – Ποιες είναι οι πρώτες σκέψεις που σας έρχονται στο μυαλό από τις εικόνες της καταστροφής; – Παρόλο που ασχολούμαι με το πρόβλημα σε διεθνή κλίμακα επί 50 χρόνια ως μηχανικός και ως εμπειρογνώμων της UNESCO –και ως εκ τούτου θα έπρεπε να είμαι πιο αποστασιοποιημένος– νιώθω συντετριμμένος. Αυτά τα μεγέθη σεισμών σε πυκνοκατοικημένες περιοχές είναι πάρα πολύ σπάνια, όμως ο αριθμός των θυμάτων και η έκταση των οικονομικών συνεπειών είναι τεράστια. – Τι έφταιξε, εκτός από το μέγεθος του σεισμού; – Συχνά λέμε ότι ο δομικός πολιτισμός στην Τουρκία είναι χαμηλότερης στάθμης από ό,τι ο δικός μας. Αυτό γενικά ισχύει, παρότι έχει βελτιωθεί, γιατί οι κοινωνικές συνθήκες στην Τουρκία είναι πολύ διαφορετικές. Κάποτε, τη δεκαετία του ’80, το ποσοστό της αυθαίρετης δόμησης έφθανε το 50% – και δεν μιλάμε για δύο καμαρούλες αλλά για πολυώροφα κτίρια. Υπήρχε μάλιστα τεχνικός όρος στην Τουρκία, τα έλεγαν «τα χτισίματα της νύχτας». Ομως είναι εύκολο να αποδίδουμε την καταστροφή μόνο σε αυτό. Ηταν τόσο θηριώδες το μέγεθος του σεισμού, που δεν μπορεί να αντιμετωπιστεί ούτε με τις καλύτερες κατασκευές ή τον καλύτερο κανονισμό. Η μεγαλύτερη ιδιοτυπία του ήταν η μακρότατη διάρκεια των ισχυρών ταλαντώσεων (γύρω στα 60 δευτερόλεπτα). Τούτο συνεπάγεται ένα πολύ μεγάλο πλήθος ανακυκλίσεων φόρτισης, πάνω σε δομικά στοιχεία ήδη τραυματισμένα από την πρώτη ισχυρή δόνηση. Με συνέπεια την ταχύτατη μείωση της απομένουσας αντοχής των κτιρίων, ενώ, κατά το πνεύμα των κανονισμών, η απαιτούμενη αντοχή νοείται μετά από τρεις μόνον πλήρεις ανακυκλίσεις. – Και πόσο μάλλον στη Συρία, που βγαίνει από έναν πόλεμο. – Εκεί είναι δυσκολότερα τα πράγματα γιατί δεν διαθέτουν ούτε την οργάνωση ούτε την οικονομική δύναμη που έχουν οι Τούρκοι. Ούτε βέβαια τη σημαντική επιστημονική γνώση και οργάνωση που έχουν για την αντιμετώπιση των σεισμικών φαινομένων. – Ποιες βλάβες σε ένα κτίριο οδηγούν στην κατάρρευσή του; – Αυτά που είδα στην τηλεόραση από την Τουρκία ήταν αυτά που ονομάζουμε «τυπικά»: καταστρέφεται το ισόγειο και στη συνέχεια όλο το υπόλοιπο κτίριο γέρνει και πέφτει ατόφιο. Το ίδιο έγινε και στα Σκόπια προ ετών, καταστράφηκαν από τα ισόγειά τους. Σαν να έχεις ένα κουτί επάνω σε ξύλινα ποδαράκια. – Εχει ο σεισμός ταξικά χαρακτηριστικά; – Ο σεισμός χτυπάει τον φτωχό. Οι πλουσιότεροι μένουν σε περισσότερο φροντισμένα κτίρια, σε καλύτερες κατασκευές. Οι φτωχοί σε κτίρια με χαμηλής ποιότητας μελέτη και κατασκευή, τα οποία δεν συντηρούνται. Αυτό ισχύει παντού. Και στην Αθήνα, πάρα πολλές πολυκατοικίες σε κεντρικές περιοχές έχουν μεγάλη διάβρωση των οπλισμών στα υπόγεια, λόγω της υγρασίας. Οι φθορές αυτές μειώνουν κι άλλο την αντισεισμική τους ικανότητα, η οποία δεν ελέγχεται από πουθενά, ούτε από την Πολιτεία αλλά ούτε και από τους πολίτες. Είναι σαν να αγοράζαμε ένα αυτοκίνητο και να το χρησιμοποιούσαμε για 30 χρόνια χωρίς να το πηγαίνουμε στο συνεργείο. Η αντίληψή μας για τα κτίρια ως τεχνικό αγαθό είναι προκλητική. – Πολλοί συνάδελφοί σας πάντως θεωρούν ότι αν συμβεί ένας μεγάλος σεισμός κοντά σε ένα σημαντικό αστικό κέντρο της Τουρκίας, οι συνέπειες θα είναι αδιανόητες, γιατί υπάρχουν ολόκληρες γειτονιές που έχουν χτιστεί αυθαίρετα. – Για την Κωνσταντινούπολη έχω αντίληψη γιατί είμαι επίτιμο μέλος του τουρκικού ICOMOS, συνεργαζόμουν παλαιότερα με τουρκικά πανεπιστήμια. Εχω συμμετάσχει πριν από αρκετά χρόνια σε μια συνεδρίαση που έγινε με την UNESCO για τα σενάρια ενεργοποίησης του βόρειου ρήγματος της Ανατολίας κοντά στην Κωνσταντινούπολη. Μιλούσαν για μισό εκατομμύριο θύματα. Είναι τραγικό αυτό που θα μπορούσε να συμβεί με τα τεχνικά δεδομένα της παλιάς εποχής – θέλω να ελπίζω ότι στο μεταξύ οι «κατασκευές της νύχτας» θα έχουν κατεδαφιστεί. Τρέμει το φυλλοκάρδι μου βλέποντας τόση αδιαφορία – Είναι ο αντισεισμικός μας κανονισμός επαρκής; – Θα μου επιτρέψετε ένα προσωπικό σχόλιο… Αίμα έφτυσα κι εγώ και οι συνεργάτες μου και οι καθηγητές των Πολυτεχνείων για να πείσουμε για τις βαθμιαίες αλλαγές στον αντισεισμικό κανονισμό. Οι αντιδράσεις ήταν μεγάλες, ακόμα και από διακεκριμένους συναδέλφους μας. Γι’ αυτό και μια περίοδο σκεφτήκαμε να στραφούμε στην Ευρώπη, να συμβάλουμε στη διαμόρφωση ενός κοινού κανονισμού τον οποίο στη συνέχεια η Ελλάδα υποχρεωτικά θα εφάρμοζε. Για τον λόγο αυτό, Ελληνες επιστήμονες έχουν παίξει πολύ σημαντικό ρόλο στη διαμόρφωση των αντισεισμικών κανονισμών της Ευρώπης, σημαντικότερο από ό,τι οι Ιταλοί. Εχουμε λοιπόν σπουδαίους κανονισμούς, αλλά δεν έχουμε συντήρηση. Φτιάχνουμε κτίρια και τα εγκαταλείπουμε. Αν σκουριάσουν, αν στην πορεία αφαιρεθούν κομμάτια, αν έρθουν ηλεκτρολόγοι και μηχανικοί και σκαλίσουν τα υποστυλώματα, αν αλλάξει χρήση το ισόγειο, όλα αυτά δεν ελέγχονται από κανέναν. Ομως όλα αυτά συμβάλλουν στην τρωτότητα του κτιρίου και τη διακινδύνευση. – Εχουμε εικόνα των τρωτών σημείων των ελληνικών πόλεων; – Στην απογραφή του 2000 είχαμε συμμετάσχει με την ομάδα του Εθνικού Προγράμματος Αντισεισμικής Ενίσχυσης Υφιστάμενων Κατασκευών (ΕΠΑΝΤΥΚ) του ΤΕΕ. Προετοιμάσαμε τους καταλόγους των ερωτημάτων και εκμεταλλευτήκαμε πλήρως τα στοιχεία που συγκεντρώσαμε με τη συνεργασία των συναδέλφων της Εθνικής Στατιστικής Υπηρεσίας και εκδώσαμε ένα βιβλίο, που έχει σχεδόν για κάθε πόλη όλα τα αποτελέσματα που ενδιαφέρουν στη χάραξη αντισεισμικής πολιτικής. Από τι κατασκευαζόταν ο φέρων οργανισμός σε κάθε περιοχή, αν τα κτίρια είναι από μπετό, τούβλα ή πέτρα, αν έχουν πιλοτή ή όχι, πότε χτίστηκαν. Στη συνέχεια, όλο μας το υλικό παραδόθηκε στον ΟΑΣΠ. Δημιουργήθηκε ο κανονισμός επεμβάσεων (ΚΑΝΕΠΕ), πρόσφατα προστέθηκε και ο κανονισμός για τα κτίρια με τοιχοποιία (ΚΑΔΕΤ). Η πληρότητα των ελληνικών κανονισμών αναγνωρίζεται στην Ευρώπη. – Μήπως όμως επαναπαυόμαστε λόγω της ύπαρξης ενός προωθημένου αντισεισμικού πλαισίου; – Είναι σαν τον πυρετό. Μόλις μας περάσει, νομίζουμε ότι γίναμε καλά. Eτσι και με τον σεισμό. Μόλις απομακρυνθεί το διάστημα από έναν πρόσφατο σεισμό, ξεχνάμε. Oμως οι ισχυροί σεισμοί δεν θα πάψουν στη χώρα μας, είτε σε 5 μήνες είτε σε 15 χρόνια θα ξανασυμβούν. Γι’ αυτό δεν θα έπρεπε να σταματά η αντισεισμική πολιτική για τις γέφυρες, για τα νοσοκομεία, για τα σχολικά κτίρια, τα δημόσια κτίρια, τις εκκλησίες, γενικά τους χώρους συνάθροισης κοινού. Αναμφισβήτητα για όλα αυτά έχουν γίνει στο παρελθόν ενέργειες. Eχω όμως την οιονεί βεβαιότητα ότι δεν είναι επαρκείς. – Πού είναι πιο ευάλωτη η Ελλάδα στην περίπτωση ενός ισχυρού σεισμού; – Στα δίκτυα και στις γέφυρες. Δεν γνωρίζω τι γίνεται με τα ξενοδοχεία, ο κλάδος πρέπει να αναλάβει την ευθύνη του. Εκεί που έχουν γίνει σοβαρά βήματα είναι στην ενίσχυση των σχολικών κτιρίων. Στα ιδιωτικά κτίρια υπάρχει ένα σημαντικό κενό, πρέπει το κοινωνικό κράτος να έλθει και να ενισχύσει τον έλεγχο και τις επισκευές μέσα από ένα εθνικό πρόγραμμα, να αξιοποιήσει την εμπειρία του ΟΑΣΠ. Τρέμει το φυλλοκάρδι μου βλέποντας τόση αδιαφορία για έναν πραγματικό κίνδυνο. Πρέπει οπωσδήποτε να αυξήσουμε άμεσα τη βοήθεια που θα στείλουμε αυτή τη στιγμή στην Τουρκία. Eχουμε περιθώριο από το υστέρημά μας. Δεν πρέπει να αφήσουμε να υποφέρει ένας λαός δίπλα μας. Και να θυμηθούμε ότι σε βάθος χρόνου διατρέχουμε ανάλογο κίνδυνο – ίσως όχι τον ίδιο γιατί δεν έχουμε το ίδιο μεγάλα ρήγματα. Ελπίζω ότι θα δοθεί η αφορμή να ληφθεί μια επιτελική απόφαση, με τη συναίνεση όλων των κομμάτων, ώστε να αρχίσουμε ξανά να ασχολούμαστε με την αντισεισμική προστασία των κτιρίων μας. πηγή kathimerini.gr View full Άρθρου